معبر سایبری پلاک

شهدا و امر به معروف و نهی از منکر

هنگامی کـه دشـمن بـا تمـام قوا به کشـور اسـلامی
ایـران حملـه کـرد، یکـی از بزرگتریـن مصداق های
عملـی نهـی از منکر جلـوه نمود. کـدام منکـر از این
بالاتـر کـه حکومـت اسـلامی تهدیـد شـود؟ نه فقط
حکومـت اسـلامی کـه جـان، مـال و نوامیـس مردم
در معـرض خطـری جـدی بـود. دلاورمردانـی کـه
فرسـنگ ها از محـل حادثـه دور بودنـد، امـا رنـج هر
مسـلمان را در هر نقطه جهان رنج خود می شـمردند،
بـرای نهی از منکـر، لبـاس رزم بر تن کردنـد. میدان
جهـاد پر بـود از لهجه ها و رنگ های مختلـف. آنچه
دلهـا را یکـی کـرده بـود، اسـلام بود.
امـت واحـده اسـلام نسـبت بـه هر
رنجـی کـه در هـر نقطـه دنیـا بـر
مسـلمانان وارد می شـد، اهتمـام
داشـت؛ چراکه آنان این حدیث مشـهور
را شـنیده بودند که:«من اصبح و لم یهتم بامور المسلمین فلیس منهم و من سمع رجلا ینادی یا للمسلمین فلم یجبه فلیس بمسلم»
مجاهـدان راه خـدا، غیـر از سـربلندی در میـدان نهـی از تجـاوز بـه جـان و مـال و
نوامیس مسـلمانان، هیچ امر و نهی شرعی دیگـری را نیـز کوچـک نمی شـمردند و بـه تـرس و
خجالـت فرصـت حضـور نمی دادنـد. آنان از خـدا حیا
می کردند. گاه منافع شـخصی، هوای نفـس، و... مانع
انجام این واجب الهی اسـت، اما رزمندگان اسـلام «و
لاخـوف علیهـم و لا هم یحزنـون» بودند.
آنـان پیـش از شـروع جنگ نیـز در این آزمـون پیروز
بودند و در خانه، محله، مدرسـه، محل کار، دانشـگاه و
هـر جـاکه نیاز بـه نهی از منکـر یا یـادآوری معروفی
بـود، خاموش نمی نشسـتند و بـا منطـق، مهربانی، با
آرامـش و از سـر خیرخواهی تذکـر میدادند.
در ادامـه بـه چنـد نمونـه از امربهمعـروف و نهـی از
منکرهـای شـهدا اشـاره میکنیم

شهدا و امر به معروف و نهی از منکر

هنگامی کـه دشـمن بـا تمـام قوا به کشـور اسـلامی
ایـران حملـه کـرد، یکـی از بزرگتریـن مصداق های
عملـی نهـی از منکر جلـوه نمود. کـدام منکـر از این
بالاتـر کـه حکومـت اسـلامی تهدیـد شـود؟ نه فقط
حکومـت اسـلامی کـه جـان، مـال و نوامیـس مردم
در معـرض خطـری جـدی بـود. دلاورمردانـی کـه
فرسـنگ ها از محـل حادثـه دور بودنـد، امـا رنـج هر
مسـلمان را در هر نقطه جهان رنج خود می شـمردند،
بـرای نهی از منکـر، لبـاس رزم بر تن کردنـد. میدان
جهـاد پر بـود از لهجه ها و رنگ های مختلـف. آنچه
دلهـا را یکـی کـرده بـود، اسـلام بود.
امـت واحـده اسـلام نسـبت بـه هر
رنجـی کـه در هـر نقطـه دنیـا بـر
مسـلمانان وارد می شـد، اهتمـام
داشـت؛ چراکه آنان این حدیث مشـهور
را شـنیده بودند که:«من اصبح و لم یهتم بامور المسلمین فلیس منهم و من سمع رجلا ینادی یا للمسلمین فلم یجبه فلیس بمسلم»
مجاهـدان راه خـدا، غیـر از سـربلندی در میـدان نهـی از تجـاوز بـه جـان و مـال و
نوامیس مسـلمانان، هیچ امر و نهی شرعی دیگـری را نیـز کوچـک نمی شـمردند و بـه تـرس و
خجالـت فرصـت حضـور نمی دادنـد. آنان از خـدا حیا
می کردند. گاه منافع شـخصی، هوای نفـس، و... مانع
انجام این واجب الهی اسـت، اما رزمندگان اسـلام «و
لاخـوف علیهـم و لا هم یحزنـون» بودند.
آنـان پیـش از شـروع جنگ نیـز در این آزمـون پیروز
بودند و در خانه، محله، مدرسـه، محل کار، دانشـگاه و
هـر جـاکه نیاز بـه نهی از منکـر یا یـادآوری معروفی
بـود، خاموش نمی نشسـتند و بـا منطـق، مهربانی، با
آرامـش و از سـر خیرخواهی تذکـر میدادند.
در ادامـه بـه چنـد نمونـه از امربهمعـروف و نهـی از
منکرهـای شـهدا اشـاره میکنیم